พิธีสารเกียวโต

พิธีสารเกียวโต
มีจุดเริ่มต้นมาจากการลงนามใน อนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ (United Nations Framework Convention on Climate Change: UNFCCC) ของประเทศต่างๆ ในปี พ.ศ. 2535 เพื่อรักษาระดับของก๊าซเรือนกระจกในชั้นบรรยากาศให้อยู่ในระดับที่ปลอดภัย อาศัยหลักการ “ความรับผิดชอบร่วมกันในระดับที่แตกต่างกัน” โดยประเทศพัฒนาแล้วต้องทำการลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกก่อน แต่เนื่องจากไม่มีเป้าหมายการลดที่ชัดเจน และไม่มีผลบังคับใช้ทางกฎหมาย จึงได้มีการจัดทำ พิธีสารเกียวโต (Kyoto Protocol) ขึ้น
พิธีสารเกียวโต เปรียบเหมือนกฎหมายลูกของอนุสัญญาฯ ที่มีหลักการเหมือนกัน เมื่อมีผลบังคับใช้ จะถือเป็นกฎหมายระหว่างประเทศเพียงฉบับเดียว ที่มีการกำหนดเป้าหมายอย่างชัดเจนให้ประเทศพัฒนาแล้วลดการปล่อย CO2 ให้ได้ภายในปี พ.ศ.2551-2555 พิธีสารเกียวโตจะมีผลบังคับใช้ 90 วัน หลังจากที่มีประเทศร่วมให้สัตยาบันไม่น้อยกว่า 55 ประเทศ โดยในจำนวนนี้ จะต้องมีประเทศที่อยู่ในภาคผนวกที่ 1 ที่มีการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ (CO2) รวมแล้วไม่น้อยกว่าร้อยละ 55 ของการปล่อย CO จากประเทศในภาคผนวกที่ 1 ทั้งหมดที่ปล่อยในปี พ.ศ. 2533 ประเทศไทยได้ให้สัตยาบันต่อพิธีเกียวโตแล้วในเดือนสิงหาคม พ.ศ.2545